“Pap, volgens mij moet je even hier komen.”
We zitten in de tuin en horen onze driejarige zoon door de babyfoon. (Ja, zo beleefd ís ‘ie). “Zeker weer een knuffel uit bed gevallen” zucht mijn vriend, terwijl hij zijn glas wijn neerzet. Maar binnen treft hij geen knuffel, maar een rondflitsende vleermuis.
Zelf zou ik als kind hysterisch zijn geworden. En als moeder jaagt het idee aan wat er allemaal zou kunnen gebeuren na een vleermuisbeet me de stuipen op het lijf.
Precies zo denken de meeste mensen over een stilteretraite.
Wat maakt een stilteretraite nou zo spannend?
Het onbekende, het ik-weet-niet-wat-er-gaat-gebeuren-gevoel. Typisch gevalletje controlfreak waar iedereen wel eens last van heeft. Je weet niet hoe je gaat reageren op de stilte of wat het programma precies is. Je kent de andere deelnemers niet. En dan mag je óók nog eens niet praten. Holy Hell.
Ja, precies! Dus eh – wat kan ik verwachten?
Niet teveel over nadenken. Hoe meer je bezig bent met het bereiken van een bepaalde verwachting, hoe kleiner de kans dat het ook echt gaat lukken. Uit ervaring kan ik je wel zeggen dat het zeer waarschijnlijk is dat je na een paar dagen ontspannen en uitgerust naar huis gaat. Maar lees vooral wat eerdere deelnemers ervan vonden.
Moet ik aan bepaalde eisen voldoen?
De enige eis is dat je in staat bent om verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Als je in de slachtofferrol gaat zitten en enkel de omstandigheden of anderen de schuld geeft van je eigen ongemak kun je beter iets anders gaan doen. Maar goed, de meeste mensen zijn prima geschikt om mee te doen aan een stilteretraite.
Maar wat nou als ik het echt niet trek?
Je bedoelt dat je zo gek wordt van je gedachten dat je je spullen pakt en vertrekt? Je zou de eerste zijn in de drie jaar dat ik retraites organiseer.
Ok, het kán zijn dat je weerstand tegenkomt als je stil bent. Tijdens een langere periode van stilte komt het vaak voor dat gevoelens en gedachten in eerste instantie heviger worden. Je hebt letterlijk meer ruimte om te voelen en te denken.
Een voorbeeld
Anniek kreeg het direct na aankomst al hevig benauwd. Heimwee.
In haar blog beschrijft ze: “Met pijn en moeite bleef ik de eerst dag. Ondanks de fysieke klachten zoals maag- en hoofdpijn overleefde ik zelfs de nacht. De volgende dag wilde ik toch écht naar huis en had ik mijn koffers al gepakt.”
Ik praatte met haar en gaf alle ruimte die ze nodig had om de juiste beslissing, op dat moment voor haar, te nemen.
“Uiteindelijk, na veel denken en schrijven, is er die middag een knop om gegaan. Er kwamen geen tranen meer, geen verlangen om weg te gaan. De lichamelijke klachten verdwenen spontaan. Eindelijk kon ik gaan genieten.”
Nu hoef je echt niet altijd iets heftigs in jezelf tegen te komen. Voor sommige deelnemers is het lang geleden dat ze überhaupt een paar dagen voor zichzelf hadden, zonder partner, kinderen en werk. Ze gebruiken de retraite om tot rust te komen en te genieten van de natuur en het programma, waarna ze opgeladen naar huis gaan.
En als ik ergens niet aan mee wil doen?
Alles op het programma is optioneel, als je ergens niet aan mee wilt doen is dat helemaal ok.
No worries.
Spannend?
Ja, een retraite kan spannend zijn, je weet van te voren immers niet precies wat er gaat gebeuren. Je gaat “Out of your comfortzone, into your soulzone” zoals Danielle Laporte zo mooi zegt.
En die zone is voor velen onbekend terrein. Maar ik beloof je dat je geen spijt zult krijgen wanneer je de tijd neemt om een onontgonnen stiltegebied in jezelf te ontdekken.
Hoe geef ik me op?
Ben je enthousiast en denk je “Fuck die vleermuis, ik wil meedoen!”?
Lees hier meer over de Verstilling.
En heb je na het lezen van dit blog nog vragen of twijfels?
Mail me of laat hieronder een reactie achter, ik beantwoord alle vragen. Ook domme ;-)
p.s. Met de vleermuis liep het goed af. Nadat mijn vriend op zijn dooie gemak een raam opende, vond de vleermuis geruisloos zijn weg naar buiten.
