Het begon al vroeg.
Mijn zeer overtuigende “nooit”.
Rond mijn 6e: Ik steek nooit meer mijn hand in de brandnetels.
Na mijn HAVO examen: Ik ga nooit meer naar school.
Na mijn eerste avond uit: Ik ga nooit meer drinken.
Tot mijn 30e: Ik wil nooit kinderen.
Af en aan: Ik ga nooit meer vlees/suiker/gluten/kaas/chocoladekoekjes eten.
Sinds ik op de Hobbitstee woon: Ik ga nooit meer in een stad wonen.
Ik wist het zeker, tot diep in mijn botten, tot in elke huidporie. Wat voelde het fijn om in ieder geval iets zeker te weten in een wereld waar je niks zeker kan weten.
Dat elke “nooit” veranderde in een “af en toe” of “misschien toch wel” of “uh welke nooit?” daar stond ik nooit bij stil. Tot 3 maanden geleden.
Toen veranderde er zoveel dat ik er niet meer onderuit kon.
Nooit bestaat niet.
Ik weet nooit iets zeker (Dat is in feite de enige nooit die er bestaat).
Alles verandert.
Altijd.
En zo komt het dat ik dit type vanuit de stadsbibliotheek in Arnhem, mijn woonplaats sinds 3 weken. Heb ik zojuist mijn zoontje naar school gebracht en ga ik zo ongetwijfeld een koffie verkeerd met taart halen in een veels te vroege lunchpauze.
Van al mijn “nooit” overtuigingen was ik van de laatste het zekerst.
Het idee alleen al om weer in een stad te moeten wonen (dat zou ik natuurlijk nooit uit vrije wil doen) riep zoveel weerzin op dat ik het niet serieus nam.
En toen was daar opeens iets anders. Een nieuw avontuur. Een sprong in het diepe, waar ik stiekem al een tijd naar verlangde. Mijn hart maakte geen dansje, maar deed de Boogie Woogie (dan weet je het wel).
Alles wankelde, maar ergens in mij hoorde ik een stem die kalm en doortastend zei: “Ga!”
Het afscheid van De Hobbitstee en haar bewoners deed pijn. Het voelde als een cursus loslaten voor gevorderden. Een snelcursus.
Al mijn spullen gleden in een paar weken door mijn handen. Alle herinneringen mochten mee. In de laatste weken wisselden mijn tranen en mijn lach zich vaker dan een tienermeisje haar kleren.
Ik bedacht me voortdurend hoe bizar het was om op exact hetzelfde moment intens verdriet over het afscheid én intense blijdschap over mijn naderende nieuwe leven te voelen, maar ik deed het.
En al die tijd de kalme stem: “je doet het goed, ga maar”
Dus toen ging ik.
Ik woonde ruim 5 jaar op De Hobbitstee. Elke ochtend zag ik de zon opkomen, elke avond zag ik de zon weer ondergaan. Ik groette ’s nachts de maan, ik at groentes uit de tuin, ik redde roodborstjes, vlinders en bijen, ik liep op blote voeten, ik praatte met bomen, ik plukte manden vol frambozen en aardbeien, ik baarde er mijn zoon en mijn bedrijf. Niet te beschrijven veel leerde ik er over mezelf en over het samenleven met andere mensen, zoveel mooie ontmoetingen, briljante ideeën en bijzondere momenten. Het was een droom die uitkwam, waar ik zolang over gefantaseerd had.
Het was de eerste plek in mijn leven waar ik echt thuis was.
En nu ga ik samen met mijn mannen op avontuur, in Arnhem (een stad!) en zijn we langzaam maar zeker aan het landen op de plek die we thuis noemen.
Overal om me heen hoor ik van mensen die voor grote keuzes staan, uitgedaagd worden door hun hart, gaan en staan voor wat ze écht willen. Is het de tijd van het jaar, van ons leven, nu? Ik ben ook heel benieuwd naar jouw ervaringen hiermee! Ik hoor je graag :) (je kunt hieronder of via de mail reageren)
Heb het goed en dikke liefs,
Sharon
p.s. Ik schrijf bewust in de IK vorm, ook al is het een beslissing die Laurens en ik samen hebben genomen. Laurens heeft zijn eigen verhaal, dit is het mijne.
p.s.2. Sta je nog niet op mijn mailinglijst? Schrijf je hier in, dan hou ik je op de hoogte :)
p.s.3. Lees deel 2 hier!