Tsja verveling…iets waar we tegenwoordig met z’n allen het liefst zo ver mogelijk vandaan blijven.
Verveling is saai, onnodig en behoorlijk beangstigend, want HALLO de uitdrukking “ik verveel me dood” moet toch ergens vandaan komen?!
Dus. Verveling?
Nee dank je.
Toch ben ik de laatste jaren anders naar verveling gaan kijken. En (echt waar) verveling zelfs gaan waarderen.
Wacht nee…ik ben zelfs een beetje van verveling gaan houden!
Ik ben er namelijk achter gekomen dat verveling essentieel is als je, zoals ik, en laten we wel wezen, waarschijnlijk 90% van de wereldbevolking, enorm van prikkels houdt.
Wacht ik leg het uit.
Gedurende de dag ben je constant bezig met het verzamelen van prikkels.
Je telefoon alleen al heeft zoveel apps en weetikveelwat dat je de rest van je leven door kunt komen zonder enig moment van “hey wat zal ik nu eens gaan doen?”
Kortom één en al prikkel. Je hoofd is blij met prikkels, want even kort door de bocht gezegd; hoe meer prikkels jij tot je neemt hoe minder energie je hebt om na te denken over wat je echt wilt en wat goed is voor jou en dat vindt je hoofd prima, want dan verandert er ook niks en blijft alles lekker veilig en onder controle. Althans dat is wat je hoofd je wil laten geloven.
Pfff het omschrijven van dit proces alleen al is dodelijk vermoeiend, moet je je voorstellen hoe het leven ervan moet zijn?
Eh…
Dat hoef je je dus niet voor te stellen, want dat doe je al!
Grote delen van de dag (heck, misschien wel van je hele leven) word je geleefd, constant zoekend naar nieuwe prikkels…en je wordt er moe van, je denkt steeds vaker…shit waar ben ik mee bezig?
Juistem?
Godzijdank is er verveling!
De uitdrukking “ik verveel me dood” is er niet voor niks. Voor je hoofd is het ook echt alsof je een beetje dood gaat. Want SHIT er gebeurt niks, er zijn geen prikkels om je heen die iets met je doen!
En als je dan blijft zitten zonder enige vorm van prikkeling op te zoeken…
en nog even blijft zitten…
Dan komt onze grote vriend verveling om de hoek kijken en dan blijf je nog even zitten…
Oh en ik voel het zelfs al terwijl ik dit type! (weirdo I know)…dan zakken je schouders als vanzelf…je zucht eens even wat (zuchten = ademen = leven) en dan komt er rust en ruimte.
En in die rust en ruimte vinden wonderen (lees: een helder inzicht, een antwoord, een fijn en vertrouwd gevoel) hun wortels.
Dus ja ik ben voor verveling, ik zeg laten we ons met z’n allen wat vaker vervelen.
Hulde aan verveling!