Ik ben ziek, lig al een paar weken af en aan op bed, strompel naar de keuken voor kopjes thee en eet smakeloze rijstwafels.
Ziek zijn is iets raars. Je hoort er niet teveel over te praten, want dan stel je je aan. En het draait maar om één ding en dat is beter worden. Zo snel mogelijk.
Bovendien vind ik het ingewikkeld om over te schrijven.
Ik heb niet net een hersentumor laten verwijderen, zoals Edwin.
Ik heb gewoon wat vaker dan normaal ontstoken luchtwegen.
Dus tsjieses waar hebben we het over.
Ondertussen slinger ik heen en weer tussen zelfmedelijden, schuldgevoel en eindeloze gedachtenstromen over waarom mijn lichaam niet functioneert naar verwachting.
Hoe het vooral anders moet dan het nu gaat. Wat ik kan doen om deze situatie te veranderen.
Mijn hoofd stopt pas met malen als ik in gesprek met mijn bijna 3 jarige zoontje tot een inzicht kom.
Hij vraagt aan mij, behoorlijk out of the blue, wat leven is.
Ik, geen puf voor diepgaande gesprekken, antwoord kort:
“Leven is ademen en gewoon hier zijn”
Hij kijkt tevreden voor zich uit, alsof hij bevestigd wordt in iets wat hij allang weet.
En ik? Ik ben oneindig dankbaar voor deze wijze kleine grote man in mijn leven, knuffel hem de pan uit en adem rustig door.
Eerdere comments van deze post konden helaas niet meeverhuizen bij het overzetten van mijn website naar een ander systeem