‘Ik vind het soms zo ingewikkeld, die gedachten van mij.’

Samen met een deelneemster aan de privé-retraite loop ik op de hei.
Ze is 48 uur stil geweest en deelt haar ervaringen met mij.
‘Het is soms net een achtbaan, het gaat alle kanten op, ik word er knettergek van’
Ik knik instemmend en zeg: ‘Jep, herkenbaar.’
Verbouwereerd kijkt ze me aan: ‘Jij? Hoe kan jij daar nou last van hebben?’

Well it’s true

Naast dat ik een creatieve geest heb, die als een volautomatische tennisbalmachine constant ideeën afvuurt, heb ik ook een chaotisch brein dat al afgeleid is van haar eigen ademhaling. Bovendien ben ik geen geboren optimist.
Soms heb ik zoveel last van de bende in mijn hoofd dat ik niet normaal kan functioneren.
Daar maak ik me vervolgens weer zorgen over.
En zo heb ik alleen al een dagtaak aan het hebben van een hoofd.

Verbaasd?

Dat ik in de natuur woon en van stilte mijn werk maak betekent niet dat ik altijd rondloop als een intens uitgebalanceerde zenmonnik met de no worries mentaliteit van een (woest aantrekkelijke) Australische surfer.

Nou nee

Ik heb de stilte nodig om door alle ruis in mijn hoofd heen te kunnen horen wat ik nodig heb (ja die stem is er ook, die praat alleen wat zachter dan de rest).
Ik woon en werk buiten met mijn voeten letterlijk in de aarde, dat helpt mij om niet weg te zweven of te verdwijnen in donkere hoekjes.
Hele bewuste keuzes, zodat ik ondanks, of dankzij, dat hoofd van mij, toch best aardig kan functioneren in deze wereld.
Geen quick fix, geen in-5-snelle-stappen-naar-een-gelukkig-leven.

Het gaat niet vanzelf en het is niet altijd makkelijk

Soms lijkt een ander moeiteloos door het leven te wandelen alsof het iets is wat ze even tussendoor doet, zoals de ramen lappen of een taart bakken.
En als je dan samen op de hei loopt, blijkt het ook maar een mens te zijn, net als jij.