Ik kijk naar buiten en zie een dikke mist boven de weilanden hangen, zo dik dat ik de buurkoeien niet eens zie (ja het is eigenlijk dichte mist, maar who cares). En ik bedenk me dat ik echt geen enkel idee heb over hoe mijn toekomst eruit ziet (hoe symbolisch) en die gedachte scares the hell out of me.
Eigenlijk best raar, want hoe weet je überhaupt ooit hoe je toekomst eruit ziet?
Unless you are some sort of paranormaal persoon, maar dan nog, is mijn bescheiden mening, heb je altijd een keus (en kiezen…tsja daar zijn wij 30érs niet zo goed in hè, maar dat is voor een andere keer).
Anyway, mensen (ik geloof werkelijk niet dat mijn kat hier over nadenkt) hebben het nodig om een soort plan uit te stippelen, in het kader van zekerheid en weten waar ze aan toe zijn.
En als er ook maar iets gebeurd dat van dat plan afwijkt dan is het al snel crisis.
Die gebeurtenissen kunnen heel concreet zijn zoals ontslagen worden, ziek worden als het echt niet uitkomt (alsof het ooit uitkomt), of dat mooie jurkje dat niet meer in jouw maat te krijgen is (en je zag al helemaal voor je hoe je morgen al mooi-jurkje-dragend die leuke jongen zou versieren en dat jullie dan verliefd zouden worden, maar kut dat gaat dus niet gebeuren want het jurkje is niet meer in jouw maat te krijgen…dus jawel crisis).
Maar soms zijn het geen concrete gebeurtenissen, maar is het een onbestemd gevoel dat je niet onder woorden kan brengen, slapeloze nachten met onophoudelijke stromen van hartspinsels en hersenkronkels, onverklaarbare spanningen in je lijf en eindeloze huilbuien waarbij de rollen wc papier niet aan te slepen zijn.
Het lastige van deze niet zo concrete gebeurtenissen is dat eh..ze niet zo concreet zijn.
En dat is niet zo fijn voor je hoofd, die wil zo concreet mogelijk, wil verklaren en oplossen zodat alles netjes en overzichtelijk in het plan past.
En als jij maar blijft zeggen dat je het allemaal niet weet en nauwelijks onder woorden kan brengen wat je voelt (enkel dat je van alles voelt) dan kan dat nogal bedreigend overkomen en is een persoonlijke crisis snel geboren.
En zo zit ik hier, dit typende met dat grote vraagteken op mijn voorhoofd.
De strijd om antwoorden is gestreden, ik geef me over…
Ik weet het niet.
Of zoals mijn held Rainer Maria Rilke zo ontzettend mooi in woorden weet te vatten:
“Be patient toward all that is unsolved in your heart
and try to love the questions themselves,
like locked rooms and like books that are now written in a very foreign tongue.
Do not now seek the answers,
which cannot be given you because you would not be able to live them.
And the point is, to live everything.
Live the questions now.
Perhaps you will then gradually, without noticing it,
live along some distant day into the answer.”
Eerdere comments van deze post konden helaas niet meeverhuizen bij het overzetten van mijn website naar een ander systeem