Ken je dat gevoel, dat je niet helemaal lekker in je vel zit en dan, soort van wanhopig, op zoek gaat naar iets dat je beter doet voelen? (nee? wat doe je hier dan? ha betrapt!)
Ik kom dan al snel uit bij wijn, chocoladekoekjes én internetguru’s.
De internetguru die p-r-e-c-i-e-s weet hoe het leven werkt, hoe jij (points finger) ja jij gelukkig wordt, zo snel mogelijk (in maar 5 stapjes) én DE oplossing heeft voor al jouw problemen.
Ik betrapte mezelf er op dat ik misschien wel lichtelijk gebrainwashed ben door een aantal (natuurlijk goedbedoelende en vast hele lieve) internetguru’s. En me zo heb laten meeslepen dat ik zelfs een beetje mee ben gaan doen in de “luister naar mij, ik heb een toverstafje” taal. En dat gaf mij geen goed gevoel.
In plaats van een pak koekjes open te trekken en “leer-rozenblaadjes-poepen-zonder-enige-moeite” te lezen, ging ik bij mezelf te rade (overigens geïnspireerd door deze fijne, openhartige blog).
Dat was (te) lang geleden. De lijn kraakte aan alle kanten.
“Hallo, ben je daar?” riep ik en wachtte verwachtingsvol op antwoord van mijn innerlijke stem.
Ik hoorde niks. Gelukkig had ik geen haast.
En toen, zomaar opeens, juist toen ik het niet verwachtte, een antwoord:
Iedereen doet maar wat en niemand weet het zeker.
Allemaal willen we maar één ding:
Liefde
En liefde, dat kun je niet kopen (wisten de Beatles allang!) en vind je ook niet bij je guru’s op internet.
Waar wel? Och dat weet jij best.
En oh ja, Sharon, als jij nou eens wat vaker met mij praat en wat minder vaak per dag kijkt of je weer een nieuwe volger op twitter hebt, dan zal ik je wel uitleggen hoe dat werkt met gelukkig zijn enzo, beloofd.