Veel mensen vragen mij hoe mijn lief en ik terecht zijn gekomen op De Hobbitstee (of all places!), de plek waar ik al bijna 3 jaar woon, werk en LEEF.
En mijn antwoord is altijd: De Hobbitstee is op ons pad gekomen.
Veel hebben we er niet voor hoeven doen, behalve
erom vragen.
Zo ging het ongeveer…
Ik was 4 maanden zwanger toen mijn lief en ik samen een weekendje weg gingen. We sliepen in een pipowagen ergens in de Achterhoek, heel schattig en romantisch enzo :)
Anyway. Het was toen, dat vergeet ik nooit, dat we langs een lange weg met enorme huizen fietsten in een laan met enorme oude bomen en we hardop begonnen te fantaseren over onze meest ideale plek om te wonen.
“Ja maar echt hè, als echt ALLES mogelijk is, hoe zou je dan willen wonen?”, vroeg ik aan ons.
“Als ALLES mogelijk is?” We keken elkaar aan…
“maar dat kan toch niet?”
“Ik bedoel, we hebben toch helemaal geen geld en hoe doen we dat dan met werk en, en, en…”
“Neehee, zei ik nog een keer (vooral tegen mezelf), als ECHT ALLES MOGELIJK IS, hoe zou je dan willen wonen of beter gezegd…willen LEVEN?”
En dus gingen we er, voor het gemak, op dat specifieke moment vanuit dat
echt alles mogelijk is.
“Nou ik zou wel in een vrijstaand huis willen wonen, met leuke mensen om ons heen
Een schattig houten huisje
Met een heeeele grote tuin
Een moestuin op loopafstand
Uitzicht op groen
Oh en een werkplaats aan huis (ja maar dat kan toch niet, nu wordt het te mal hoor…neehee we zouden doen dat alles mogelijk is…oh ja)
Nou dan wil ik ook wel echt in de natuur wonen, heel dichtbij het bos of de hei.
En de ruimte om mijn eigen activiteiten te organiseren.”
Op dat moment fietsten we langs een onverharde weg, ik riep enthousiast:
“Oh ja en ik wil wonen aan een onverharde, doodlopende weg”
(het moet wel een doodlopende weg zijn, want anders rijden er de hele tijd auto’s langs)
Haha vooral om die laatste moesten we erg hard lachen (we namen al dit hardop dromen niet zo heel serieus, nog steeds met onze “ja, maar dat kan toch niet – stem in ons achterhoofd).
“Dus jij wilt aan een onverharde, doodlopende weg wonen in een houten huis in Nederland?”
We lachten nog wat harder om onze veel te gekke dromen.
En toen zei ik semi-serieus:
Beste universum, wij willen graag de volgende bestelling doen:
Eenmaal een houten huis met leuke mensen om ons heen aan een onverharde doodlopende weg. Veel dank alvast!
L-e-t-t-e-r-l-i-j-k waren dat mijn woorden.
Daarna lachten we er allebei nog even heel hard om en hebben we de meest ultieme kaaspannenkoeken ever gegeten, maar dat terzijde.
2 weken later was ik een beetje aan het surfen op het wereldwijdeweb tijdens mijn beeldschermbaan tot ik “opeens” en heel “toevallig” een oproep van De Hobbitstee voorbij zag komen. Ze zochten nieuwe bewoners.
Mijn hart maakte een sprongetje…
Ik klikte erop, las de oproep en moest wel tot de conclusie komen:
Dit was precies waar wij om gevraagd hadden! (OMG!)
Direct stuurde ik de oproep door naar mijn vriend met enkel de woorden: Let’s do it!
Al mijn radars stonden op scherp.
Dit was toch niet normaal? Te gek voor woorden? Dit kan toch niet?
Nog een week later reden we de onverharde doodlopende weg op om kennis te maken met de bewoners van De Hobbitstee.
Mijn hart maakte weer een sprongetje (en deed meteen even een dansje), we keken elkaar aan met een licht verbijsterde *WTF* blik in onze ogen.
Zou het kunnen zijn dat echt ALLES mogelijk is?
Deel 2 lees je hier
Eerdere comments van deze post konden helaas niet meeverhuizen bij het overzetten van mijn website naar een ander systeem