Ik heb al ruim 2 weken geen blog geschreven en dat geeft me, zacht uitgedrukt, een naar gevoel.
Natuurlijk heb ik er goede redenen voor. Althans dat vind ik zelf.
En tegelijkertijd vind ik het ronduit belachelijk. Het is een soort pingpong wedstrijd in mijn hoofd met hele fanatieke Chinese pingpongers (sorry, tafeltennisatleten)
In plaats van dat ik stop met luisteren naar al die crap, dat had ik tenslotte een paar maanden geleden al met mezelf afgesproken, en wél een blog ga schrijven, ren ik als een idioot om die pingpongtafel heen.Het is trouwens niet zo dat ik niet geschreven heb, ik heb duizenden woorden op papier gezet. Hele halve blogs, net niet goed genoeg. Ik zit met mijn handen in mijn haar, radeloos. Ga ik ooit nog iets bruikbaars op papier zetten of zal ik opgeven, stoppen, bij de pakken neerzitten?
Het is je reptielenbrein vertelde iemand me.
Zodra je dingen gaat doen die nieuw zijn en waarbij de mogelijkheid bestaat dat je op je snufferd gaat (lees: opgegeten wordt door een grizzlybeer. lees: dat eventueel niet overleefd) dan zorgt je reptielenbrein ervoor dat je dat dus NIET gaat doen. Een soort oeroud overlevingsmechanisme, hartstikke fijn in de oertijd, niet zo handig in 2014.
Reptielenbrein zoooo 2.093866.8372 jaar geleden!
Bij iedereen werkt het reptielenbrein anders, sommigen blijven maar uitstellen, anderen worden ziek net voor die belangrijke presentatie. Bij de meeste mensen gaat het ongeveer zo:
Ja, wel leuk dat ik dat idee heb, maar wie ben ik om dat te doen? Wie zit daar nou op te wachten? Henkie en Pietje doen ook al zoiets. Bovendien ben ik niet goed genoeg, ik moet eerst nog dit en dit en dit doen (die cursus volgen, dat boek lezen, met die en die praten en de afwas, ja die moet ook altijd nog gedaan worden).
En zo kan het gebeuren dat je 2 weken nadat je een geweldig nieuw activiteitenprogramma neer hebt gezet, daar nauwelijks iemand iets van af weet omdat je reptielenbrein er als een ninja voor staat. (Wat is het trouwens heerlijk om mijn reptielenbrein daar de schuld van te kunnen geven. “Tsja, ik kan er ook niks aan doen hoor, tis mijn reptielenbrein” *wijst naar hoofd*).
Gelukkig maar dat ik uit meer dan enkel reptielenbrein besta. (en jij ook!)
Onder andere een vastberaden en gepassioneerd hart.
En die weet het wel.
Die weet dat deze zinnen BULLSHIT zijn.
– Ik kan het niet
– Ik ben niet goed genoeg
– Anderen doen dat al (en veel beter bovendien)
– Ik heb er geen tijd voor
BULLSHIT!
De oplossing?
Geef je reptielenbrein de vinger en Doe Het Toch.
Je bent hier niet om achter de geraniums te zitten (behalve als je hart daar van gaat dansen, in that case, do it!). Je bent hier om jouw ultieme droom te leven. Die droom waarvan je denkt JA dat wil ik ECHT, (maar dat kan toch niet? Jawel jawel jawel dat kan wel, in fact daarom ben je hier en voor geen andere reden dan dat!)
Weet je nog niet precies wat je nou echt wilt of weet je dat wel maar geen idee hoe?
Ik help je graag! Dat is namelijk mijn droom en zo is het cirkeltje weer rond.
Ik wil jou helpen je droom te vinden en te leven, want als jij jouw droom leeft dan gaat je hart dansen en jij zult andere harten laten dansen en dat doet me denken aan een gedichtje dat ik lang geleden in een tijdschrift in Nieuw Zeeland vond en altijd bewaard heb. Het is mijn big WHY, mijn grootste drijfveer voor De Wereld van Shaz:
If we want world peace, we must let go of our attachments and truly live like nomads. That’s where I no mad at you, you no mad at me. That way, there’ll surely be nomadness on the planet. And peace begins with each of us. A little peace here, a little peace there, pretty soon all the peaces will fit together to make one big peace everywhere.
~Swami Beyondananda
En zo heb ik potverdikkie toch maar weer een blog geschreven. BahBYE reptielenbrein *zwaait*
Ik doe het lekker toch.
Eerdere comments van deze post konden helaas niet meeverhuizen bij het overzetten van mijn website naar een ander systeem