Toen ik 24 jaar was ervoer ik voor het eerst wat stilte met mij kon doen. Ik deed mee aan een 10 daagse stilteretraite want ik wilde leren mediteren en dit leek me de makkelijkste manier (ha!). Het leek me vooral dé short cut naar een rustig hoofd. En daar verlangde ik hevig naar.
Uiteindelijk bleek niet de uren stil zitten en het aanleren van een bepaalde meditatietechniek, maar mezelf helemaal overgeven aan het moment, enorm waardevol. Ik hoefde niks van mezelf, ik liet verwachtingen los, tijd bestond niet meer.
Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik tijdens een pauze in het gras lag en compleet gebiologeerd naar een mier keek. Op dat moment was er echt niks anders, alleen de mier en ik. Ik voelde me diep verbonden met het leven, dat was zo’n ultiem fijn gevoel!
Toen ik na 10 dagen thuis kwam was er binnen de kortste keren echt niks meer over van die rust en verbinding. Mijn hoofd tetterde weer lekker door, ik was (zogenaamd) veel te druk om elke dag te mediteren en de dingen waar ik eerder in mijn leven tegenaan liep stonden direct weer voor de deur.
Pas jaren later, na veel vallen op opstaan, ontdekte ik dat stilte een innerlijke beweging is, die je niet eenmalig in een cursus of retraite maakt, maar steeds weer opnieuw. Op een gegeven moment denk je er niet meer over na en hoef je er niet bewust tijd voor te maken, maar is het net zo normaal als je tanden poetsen of je ontbijt eten. Een dagelijks onderdeel van je leven, waar je als vanzelfsprekend tijd voor maakt.
Of je het nu meditatie, mindfulness of stilte noemt, het komt in feite op hetzelfde neer.
Het is de beweging naar binnen maken, naar jezelf en daar met je volledige aandacht aanwezig zijn.
Hiervoor hoeft je hoofd niet letterlijk stil te zijn, sterker nog, dat willen bereiken werkt de rust waar je zo naar verlangt alleen maar tegen.
Het is een ware ontdekkingstocht naar jezelf en alles wat in je leeft. Het is je openstellen voor alles wat je voelt en denkt, zonder daar ook maar iets aan te willen veranderen.
En dan op een gegeven moment ontdek je, zoals Jeff Foster zo prachtig zegt:
“There is no greater joy then being with yourself”
Meditation is the breaking
of the addiction to
any other moment except
the one you inhabit.
Meditation can be uncomfortable
because you are going through
withdrawal.
Your attention is in the Now.
You feel the urge to escape.
The restlessness, the desire for more,
the resistance to being where you are.
It takes courage to remain.
But the remaining is what heals.
And you eventually discover:
There is no greater joy
than being with yourself.
– Jeff Foster
Liefs,
Sharon