Tijdens mijn retraites wordt niet gepraat.
Ik vind dat heerlijk en oh zo overzichtelijk. Nu ik erover nadenk…volgens mij ben ik ooit begonnen met het organiseren en begeleiden van stilteactiviteiten juist om die reden. Lekker een paar dagen ongegeneerd niet praten.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van praten. Over koetjes en kalfjes, over wanneer de bietjes de grond in moeten, wat we gaan eten, de zin van het leven, dat soort dingen.
Maar van één bepaalde vraag raak ik altijd lichtelijk in paniek.
De hoe-gaat-het-met-je? vraag.
Want tjiezus. Wat zeg je dan?
Mijn antwoord is eigenlijk altijd: “goed hoor” of iets in die trant, me ondertussen afvragend of de ander echt wil weten hoe het met mij gaat. Dan zou het een ander verhaal worden, maar in de meeste gevallen gaat die vlieger niet op.
Want laten we wel wezen, wil jij van alle mensen aan wie je gedurende de dag vraagt hoe het met hen gaat ECHT weten hoe het met hen gaat?
Ohmy, dat is een fulltime job (en dat is het ook in feite, veel mensen krijgen hiervoor betaald)
Meestal is het gewoon een uiting van beleefdheid. Wil de ander eigenlijk alleen maar weten wanneer de bietjes de grond in moeten, maar ja dat is ook zo lullig.
Ja, en daarom hoef je dus niet te praten bij mijn retraites.
Lekker overzichtelijk.