Ik heb dus best een saai leven.
Ok, ik verhuis één keer in de zoveel tijd naar een onbekende plek waar ik niemand ken, maar echt verder dan dat gaan mijn avontuurlijke leven niet.
Ik eet elke ochtend havermoutpap, ik ga elke zaterdagochtend naar de markt, ik heb een kast vol jurkjes, maar doe toch het liefst mijn zwarte spijkerbroek aan en mijn lievelingskleur is al honderd jaar zeegroenblauwturquoise (je weet wel).
Toch begon het laatst te kriebelen. En ik kreeg van diverse kanten subtiele hints. Zo zag ik Marieke meerdere malen op avontuur gaan, gewoon zomaar op een doordeweekse dag. Doet ze gewoon.
En het universum mailde mij (ook gewoon zomaar op een doordeweekse dag) het volgende:
If you do something unpredictable today, Sharon, so will I, times 10,000.
Als dat geen teken is, dacht ik bij mezelf. Ik pakte mijn agenda en besloot ergens komende week een dag te prikken om op avontuur te gaan.
Maar toen kwam de ik-wil-overal-controle-over-hebben ik in opstand.
“Hoho, wat voor onverwachts dan? En wanneer? Hoe kom ik daar? Is daar geld voor nodig? Moet ik broodjes mee? Is er een wc?”
1-0 voor miss controlefreak. Het onverwachte avontuur werd tot nader order uitgesteld.
Tot vanochtend. Ik fietste mijn zoontje naar school en op de weg terug besloot ik een andere route te nemen. Ja, gewoon zomaar op een doordeweekse dag.
Ik zag een enorm imposant gebouw, het leek wel een kasteel, ik fantaseerde over eenzame prinsessen en dappere ridders. Ik fietste langs een geweldige oude mosgroene saab waar mijn hart een sprongetje van maakte. En ik moest grinniken om een boos kijkende oude meneer met baard die opeens heel vrolijk iemand gedag zei op straat.
Niet heel rock ’n roll, maar ik was toch even op avontuur en het maakte me blij en geïnspireerd. Geïnspireerd om dit stukje te schrijven, om het met jou te delen en wie weet, misschien ga jij daardoor ook wel op avontuur en kom je tot de ontdekking: dat saaie leven van mij? Dat valt best heel erg mee.