“Kijk het kan echt!” schreeuwde ik licht hysterisch terwijl ik naar de 2 lege blokjes in mijn agenda wees.

Ik wist meteen, hier moet ik gebruik van maken, deze kans kan ik niet laten liggen.

Het was snel geregeld

Niemand kwam in opstand, enkel een licht protest, een diepe zucht (zij altijd met haar ideeën) en toen een akkoord.
Ik mocht gaan.
2 dagen voor mezelf. Op een andere plek.
Alleen.

Want hoe lief ik de hele wereld ook vind, soms zou ik willen dat ik het rijk voor mij alleen heb.
Echt alleen hè, maar dan niet zoals in die depri film met Will Smith, maar leuk alleen. Met frisse sapjes en verantwoorde maar toch lekkere koekjes waarbij je geen schuldgevoel krijgt als je er 4 achter elkaar op eet. En dat ik dan mijn dag kan indelen zonder ook maar enige vorm van rekening te houden met wat of wie dan ook, behalve mezelf.

Zoiets ja.

Aanstaande maandag en dinsdag is het zover

Zonder lief en kind.
Ik ga geen kopjes koffie zetten die ik zelf niet drink, restjes pap uit een afwasborstel pulken, verloren sokken herenigen of ook maar enige poging doen om iets van huisvrouw/moeder/vriendin-achtige activiteit te ondernemen (dat ik met huisvrouw begin in deze opsomming zegt wellicht genoeg).

Zonder leefgenoten.
(Ik weet na 3 jaar in een leefgemeenschap wonen nog steeds niet hoe ik mijn medebewoners moet noemen…buren? vrienden? familie? Het is het allemaal en toch dekt het niet de lading)
Ik ga niet met elke persoon die ik tegenkom een gesprek aan, eindeloos heartstormen over wilde plannen op deze mooie plek (hoe graag ik dat ook doe), vergaderen over composthopen en tunnelkassen, agenda’s trekken, koken voor 8 man (Weer pompoen?! Ja die moet op!).

Zonder telefoon en internet.
Ik ga niet om de seconde checken of iemand mijn status heeft geliked, het allerlekkerste recept voor amandelmeelkoekjes zoeken (maar als jij dat toevallig hebt, hoe ik me aanbevolen), alles, maar dan ook alles uit mijn handen laten vallen zodra er een mailtje binnenkomt om deze direct te beantwoorden.

Nee, Nope, No Way Gozé

It’s just me, myself and I

En ik ben voor niemand bereikbaar, enkel voor mezelf. Hallo zelf, ik ben er weer!

Ergens daar in dat drukke hoofd, het heen en weer rennende lijf en fluisterende hart woont mijn IK.
En soms vergeet ik dat gewoon. Dan vind ik andere dingen (vaak zijn dat mensen) belangrijker en loop ik mezelf een beetje voorbij. Ik weet dat jij dat ook doet. Regelmatig. Het zit in de mens, wij zijn niet gewend om alleen te zijn en enkel voor onszelf te zorgen. Wij hebben vaak niet geleerd om uit te spreken wat we willen en nodig hebben, veel te druk zijn we met de ander. En juist daarom is het oh-zo-goed en nodig om af en toe echt de tijd te nemen voor jezelf. Alleen en offline (met jezelf zijn terwijl je op Facebook in een fotoalbum van iemand anders zit te neuzen telt niet!) met enkel de vraag:

Wat heb IK nu nodig?

Ook een beetje aanmoediging nodig?

[mc4wp_form id=”656″]

Foto door Eva Flendrie