Deze week op de fiets naar school vroeg mijn zoon Melle of ik me meer mens of meer aardling voelde. Nou ben ik wel wat gewend wat betreft zijn vragen, maar het antwoord op deze specifieke vraag moest toch even landen voor ik het hard op uit kon spreken. “Misschien komen we wel uit een heel ander universum”, zei hij er nog terloops achteraan, waarna hij weer verder ging over zijn lego collectie en mij potverdikkie met die vraag liet zitten.
Meestal voel ik me mens, met tegelijkertijd een diep besef dat ik veel meer ben dan dat. (Puur bewustzijn met een menselijke ervaring op planeet Aarde. Melle zou z’n schouders ophalen en ongestoord doorfietsen, gelukkig maar) Dat vergeet ik trouwens regelmatig, dat doe je nu eenmaal als mens.
Soms voelt het dan alsof ik inderdaad uit een ander universum kom, dat ik ergens een afslag heb gemist en de weg kwijt ben. Het lijkt dan alsof de hele wereld precies weet wat ze doet, terwijl ik daar zoveel twijfels over heb. En voel ik me alleen met mijn ideeën, gevoelens en gedachten. Dan wil ik me zo graag verbinden, maar voelt de ruimte daarvoor heel ver weg.
Herkenbaar?
Ik weet dat ik niet alleen ben, ik weet dat er iemand is die dit leest en denkt: Ja, zo voel ik me soms ook.
Dat geeft me vertrouwen, dan voel ik toch weer die verbinding, voel ik dat het klopt dat ik hier ben. Bewoner van planeet Aarde, wat een avontuur.
Maar het punt dat ik eigenlijk wil maken is…ook al voel je je (soms) een outsider/alien/weirdo/vul-
Je bent niet alleen. Ik zwaai met liefde en vertrouwen jouw kant op, ik zie je!
Liefs Sharon