“Is het wel haalbaar voor drukke mensen als ik?”

Die vraag krijg ik geregeld.
“Als in druk hoofd”, wordt er dan vaak achter aan gezegd.
Maar dat had ik al begrepen.

Dat het fijn is om een paar dagen niks te hoeven doen, als je een druk leven hebt, dat snapt iedereen.
Maar met een druk hoofd een weekend stil gaan zitten wezen. Dat is andere koek.

‘The quieter you become the more you can hear’

Ram Dass zegt het zo mooi. Je hoort meer als je stil bent.
Maar of dat nou zo’n geruststellende gedachte is?
Meestal zal je als je langere tijd stil bent in eerste instantie juist meer horen van wat je eigenlijk niet wilt horen: je eigen gedachten.

Je hoofd doet namelijk niet aan niks doen.
Je hoofd wil analyseren en begrijpen.
En nadenken.
Dat is namelijk wat een hoofd doet.
Daar is je hoofd zeg maar voor gemaakt.

Dus verwacht niet dat je hoofd automatisch stopt met zijn lievelingsactiviteiten als je een stilteretraite doet.

Maar nu het grote-geheim-wat-eigenlijk-geen-geheim-is-maar-wat-toch-niemand-je-vertelt-op-een-of-andere-rare-manier:

Het is ok.

Je gedachten hoeven namelijk helemaal niet te stoppen.

En zodra je die gedachte (tsja) accepteert verandert ALLES.

Dan ontstaat er, hoe paradoxaal dat ook klinkt, maar het leven is nou eenmaal één grote paradoxaliteit (Is dat een woord? Bij deze wel), echte rust.

Allemaal leuk en aardig Sharon, maar wat nou als het me niet lukt om te accepteren dat ik gedachten heb?
(en ik dus gillend gek word)

Ik help je daarbij als je meedoet aan een stilteretraite.
Hoe ik dat doe?

Ik help je je aandacht te verleggen van je gedachten naar je zintuigen

Door belachelijk lekker eten.
Door je mee te nemen naar buiten en je de kracht van de natuur te laten ervaren.
Door oefeningen waarbij je zintuigen geprikkeld worden en door af en toe een rake vraag te stellen.
Door ruimte te creëren waarin je kunt voelen en zijn.

Dan merk je opeens hoe lekker een vers gebakken broodje met huisgemaakte humus is.
Of hoe sprookjesachtig mooi de zon door de bomen heen straalt, zo mooi dat je even met je ogen moet knipperen en je afvraagt of je in het sprookjesbos van de Efteling beland bent (op een goeie manier).
Of hoe je hart een sprongetje maakt als je dwars door een nieuwsgierige kudde schapen heen loopt op de hei.
Of hoe je tijdens het schrijven in je dagboek opeens glashelder weet wat je te doen staat.
Of hoe je merkt dat je eigenlijk best heel moe bent en besluit om even een tukkie te gaan doen, gewoon omdat het kan en omdat je voelt dat je het nodig hebt.

Ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen die grote gevolgen kunnen hebben.
Voor je levenslust, voor jezelf, voor jouw leven.

En dan gaat het stromen en ontstaat er ruimte en kun je zomaar ineens opmerken:

Hey het is stiller in mij dan ooit tevoren.

Dus nog even voor de duidelijkheid

Ja zelfs (nou ja eigenlijk juist) met een druk hoofd kun je meedoen aan een stilteretraite.
Maar weet dat het even duurt voor je stil wordt van binnen.
En helemaal stil wordt het vrijwel nooit.
Dus dan weet je dat ook vast.
Eerst hoor je meer gekakel.
Het geheim is aandacht.
Van denken naar voelen.
En daar help ik je mee.

Een oud deelneemster aan een retraite, beschrijft het perfect:

Het stil zijn was zo moeilijk niet. Het leven zonder telefoon en laptop en boeken was heerlijk. Wat het voor mij lastig maakte, was mijn brein. Alles willen begrijpen, analyseren, snappen. Wat betekent deze persoon in mijn visualisatie? Waarom hang ik in godsnaam tegen een hunebed aan om 08:00 uur in de ochtend en hoezo kan dit goed voelen? Wat is de reden dat ik bij deze ene boom wil gaan staan? Zelfs de heimwee ging ik goedpraten in mijn hoofd.

Maar het enige wat ik hoefde te doen, was voelen. Verder niks.

Wil je graag meedoen aan een retraite, maar heb je nog twijfels of een vraag?
Mail me Ik beantwoord je vragen heel graag.