Vorige week rond deze tijd kreeg ik bovenstaand briefje in mijn handen gedrukt van een deelneemster aan de Verstilling.
(Aangezien de deelnemers tijdens een retraite niet praten, worden er regelmatig briefjes uitgewisseld met voornamelijk praktische boodschappen zoals: “Wat een lekker toetje! Mag ik het recept?” of “Heb je een puntenslijper voor me?”)

Ik had het zelf ook gevoeld, het moment dat de deelnemers binnenkwamen al. Het voelde alsof er een veld met wilde bloemen in mijn buik groeide.
En toen we samen de stilte ingingen keek ‘iets’ in mij me aan (voor zover dat kan) en zei met opgetrokken wenkbrauw en grote glimlach: “ZIE JE WEL?!”

Ik was dat gevoel helemaal kwijt een paar maanden geleden. Ik annuleerde een retraite en een online cursus en twijfelde hard over of ik wel door wilde gaan met de Stiltemaker.

Ik begon te fantaseren over een vaste baan. Zo één met vaste werktijden en een vast inkomen en vaste collega’s.
Zo één zonder gedoe en zonder angsten. Dat vooral.

Tot ik een boek in mijn handen gedrukt kreeg door een gloednieuwe vriendin. Ik vind dat ik haar nu zeker wel vriendin mag noemen. Want zij snapt mijn shit.

Het boek heet Do The Work! (ja met dat uitroepteken) en het gaat over mij.

Of eigenlijk gaat het over dat je iets graag wil maken of doen, maar direct nadat je bedacht hebt dat je dat wil komt RESISTANCE langs. Oftewel WEERSTAND.

En het interessante is; hoeveel weerstand je ervaart zegt iets over hoe belangrijk die bepaalde actie voor jou is.
Of zoals de de schrijver van het boek, Steven Pressfield, zegt:

Rule of thumb: The more important a call or action is to our soul’s evolution, the more Resistance we will feel toward pursuing it.

Die weerstand kun je ervaren in diverse vormen*. Bijvoorbeeld in de vorm van gedachten (Ik kan het niet, nu is niet het juiste moment, er is vast al iemand anders die dit doet, het is raar, het levert niks op, het kan mislukken, etc).

Ik ervaar weerstand in de vorm van angst.
(Maar hey die gedachten heb ik ook allemaal hoor ;-) )

Slapeloze nachten, halve en hele paniekaanvallen, hartkloppingen en een constante neiging om vlak voor een retraite heel hard weg te rennen.

En precies daarin had ik geen zin meer.

Tot vorige week. Tot het moment dat ik dat briefje in mijn handen gedrukt kreeg. Opeens kon ik zo goed voelen dat het klopt wat ik doe (en gevoelens zijn nu eenmaal een stuk betrouwbaarder dan gedachten).

De angsten en de weerstand zullen nooit verdwijnen, maar ze overvallen me niet meer. Ik bewandel het pad van mijn hart en hell yes, it’s a rocky road. Maar alles liever dan een geasfalteerde snelweg.

Oh het kan zo fijn zijn om van iemand anders te horen dat wat je doet waardevol is, of in een boek te lezen dat je niet de enige bent. Misschien is er op dit moment iets in je leven, een verlangen, een wens, wil je iets anders doen of…
Doe het, doe het, doe het!
Do the work!
Laat je niet weerhouden door angsten en gedachten.
Als ik het kan, kan jij het ook.
Laten we het samen doen.
Laat het me weten. Wat ga jij doen?

A child has no trouble believing the unbelievable, nor does the genius or the madman. It’s only you and I, with our big brains and our tiny hearts, who doubt and overthink and hesitate.

Don’t think.

Act.

Liefs,
Sharon

* of je eet een half doosje after eight, zoals ik deed tijdens het schrijven van dit blog. Dat noemen ze ook wel verkapte weerstand.