Al zo lang ik me kan herinneren vind ik werk iets raars. Je moet werken om geld te “verdienen” en na het werken ben je “vrij”. Als je voor een baas werkt (heb ik ook altijd een hele rare uitdrukking gevonden, alsof ik een hond ben) moet je toestemming vragen om op vakantie te kunnen en als je je niet goed genoeg voelt om te werken moet je naar allerlei instanties die gaan controleren of dat wel klopt (hoe kunnen zij nou weten wat ik voel?!).
Maar goed, ik realiseer me ook dat in loondienst werken bepaalde vrijheden met zich meebrengt, of in elk geval elke maand een vast inkomen en dat kan ook een gevoel van vrijheid geven. Het hebben van collega’s, voorzieningen en (als het goed is) iemand die je begeleid en helpt in je werk, kunnen ook voordelen zijn. Maar toch, ik kan me er niks meer bij voorstellen.
Deze maand ben ik vijf jaar zzp’ er, ik heb al vijf jaar een eigen bedrijf.
Eigenlijk doet het me helemaal niet zoveel. Ik hecht gewoon geen waarde aan de term zzp’er of ondernemer.
Zo voel ik me ook niet. Dat komt denk ik omdat het voor mij niet voelt alsof ik die keuze heel bewust heb gemaakt. Ik wilde iets gaan doen (vooral niet in loondienst) en de regels van het land waar ik leef bepalen dat ik dan ondernemer ben. Prima. Maar een typische “ondernemer” kun je mij niet bepaald noemen ;)
Ik gebruik geen social media, ik ben niet bezig met het creëren van een “6 figure business”, met groeien, groter worden, meer volgers scoren, ik heb geen financieel plan, ha ik heb überhaupt geen plan.
Trust me, ik heb het geprobeerd, ik heb verschillende cursussen gedaan bij dé business coaches in binnen- en buitenland, maar het werkt niet voor mij. Ik raak gefrustreerd van to-do lijsten, schema’s en doelen.
“Maar werk je dan nergens naar toe Sharon, wil je niks bereiken?” hoor ik je denken.
Het enige wat ik wil bereiken is totaal op mijn gemak zijn in hier en nu, met alles wat er is, alle shit, onzekerheid, angst, liefde, schoonheid en blijdschap.
That’s all ;-)
En elke dag is weer een nieuw avontuur. Dat ik met heel mijn ziel en zaligheid aanga. En (lees dit vooral) soms ook helemaal niet. Dan blijf ik letterlijk en figuurlijk binnen, weet ik soms niet waar ik het zoeken moet, ben ik mega gefrustreerd en onzeker.
It’s all good.
Ik ben een levend wezen en in ontwikkeling.
Vroeger droomde ik al van een leven waarin wonen, vrije tijd en werken niet perse gescheiden zijn van elkaar, maar in elkaar overvloeien. Ik dacht vaak: dit moet toch anders kunnen? En als ik zo terugkijk heb ik best goed voor elkaar gekregen wat ik voor ogen had. Helemaal op mijn manier.
Ondernemen? I guess, maar het is veel meer dan dat, mijn bedrijf dat ben ik, en daarom dus altijd in ontwikkeling. Het is zo’n mooie, waardevolle ervaring en soms zo retespannend. Ik word bij elke stap die ik zet geconfronteerd met mezelf, met mijn onzekerheden en angsten. Elke aanmelding, elke toffe reactie voel en vier ik. Elke retraite, heisessie, training of welke activiteit dan ook die ik begeleid heeft als doel je dichter bij jezelf te brengen en tegelijkertijd brengt het mij ook dichter bij mezelf. Elke keer weer.
Nogmaals, ik heb geen bepaalde doelen voor ogen, behalve op mijn gemak zijn (ook met mijn ongemak) en me volledig kunnen overgeven aan het leven, aan wat er op mijn pad komt.
Toen ik naar Arnhem verhuisde had ik letterlijk nog geen idee wat ik zou gaan doen. Het duurde ook best lang voor ik een idee kreeg, ik werd ongeduldig (het duurde maar een maand, maar had ik al gezegd dat ik ongeduldig ben?). Ik bleef maar zeggen tegen de mensen om me heen dat het binnenkort wel duidelijk zou worden. Maar soms was het vertrouwen ver te zoeken en freakte ik een beetje, ging ik maar solliciteren bij een bakkerij, “want ik moet toch geld verdienen”.
En toen opeens, out of the blue (natuurlijk), kreeg ik tijdens het dansen het idee voor de Stiltemaker Training. (Ideeën/inspiratie komen niet achter een computerscherm, althans dat is mijn ervaring, maar juist als ik op wat voor een manier dan ook in beweging ben). En daar gaat mijn aandacht nu naar toe, met plezier, vertrouwen en toewijding. En soms een dikke portie angst en onzekerheid. En ik weet dat veel mensen zich hierin herkennen. Ik kreeg afgelopen weken veel reacties over de training waarvan de meest voorkomende: “Wat TOF! maar ik weet niet of ik dit wel kan”
En dit wil ik je zeggen: Ik heb zo ontzettend veel angst ervaren afgelopen jaren, maar ik heb me er nooit door laten weerhouden. Soms deed ik een stapje terug, soms maakte ik een keuze die beter bij me paste, maar ik ben nooit gestopt. Door al die kleine stapjes ben ik nu waar ik ben en kan ik deze training geven en heb ik ook echt het gevoel dat ik hier klaar voor ben.
Dat wil ik je graag meegeven, het mag op jouw manier. Integer, klein, intiem. Het hoeft niet groots en meeslepend, in de “Just Do It” energie. Ik probeer hier zo open en transparant mogelijk in te zijn, want die openheid mis ik soms online als ik weer eens een website tegenkom met schreeuwerige teksten en instant oplossingen.
Het mag op jouw manier, laat je nooit tegenhouden door angst.