Beke Olyrhook nam in oktober 2014 deel aan De Verademing. Lees hier over haar ervaring.
Ik draai me om en moet even blijven staan om met ingehouden adem te kijken. Mijn ogen worden waterig, wat is dit ongelofelijk mooi. Zachtroze wolken boven een nog grijzige hei, de dag is begonnen.
Stilteruimtes op kantoren, stiltecoupés, speeddaten in stilte, stiltewandelingen, stilteretraites, een stilte-restaurant, feestjes met muziek, maar zonder te praten.. Stilte verovert terrein. Stil zijn samen met andere mensen zorgt bijvoorbeeld voor een betere concentratie, meer intuïtief aanvoelen wat er speelt, geeft meer rust. In een steeds hectischer wereld wordt de tegenhanger van al die drukte ook steeds belangrijker. Hoe voelt dat dan, dat stil zijn, wat doet het?
Ik heb in een opwelling geboekt bij Sharon, het leek me wel een leuk experiment. 24 uur met een groep onbekende mensen doorbrengen zonder te praten, zonder telefoon, boeken, laptop, tv of andere prikkels. Met wandelingen als je wil, tekenspullen op tafel, een mooie omgeving en volledig verzorgd qua eten en drinken.
Op vrijdagavond eten we gezamenlijk en legt Sharon wat praktische zaken uit voor we de stilte ingaan. Ik weet de voornamen van de andere dames en met Sharon en Maaike, die haar deze Verademing ondersteunt, heb ik in de keuken nog even gepraat over wat ze doen. Maar verder dan dat is de kennismaking niet gegaan. Om 20.00 uur verzamelen we ons op de relaxte banken en stoelen en vraagt Sharon of we nog iets willen zeggen voordat we starten.
Acuut krijg ik het benauwd, als ik iets niet mag dan voel ik dat ik het juist ga doen, per ongeluk dan. In mijn mond en hoofd stapelen zich rare uitroepen op.
Ting! klinkt de klankschaal, we zijn de stilte in gegaan. Ik voel me nog steeds een beetje gespannen, wat wordt er nu van ons verwacht? Helemaal niks dus en dat is een bijzondere situatie. Na een paar minuten voelt het niet meer ongemakkelijk om in stilte bij elkaar te zijn. Het tikken van kopjes op tafel, inschenken van een glas water, de afwas die wordt gedaan. Ik vind geluiden ineens zo mooi en tegelijk ook hard, ze breken door de stilte heen, dat is me niet eerder opgevallen.
Ik merk ook hoe ontzettend moe ik ben, er is geen tv of laptop om me wakker te houden. Buiten brandt zachtjes een kampvuurtje, maar ik volg mijn impuls en lig om half 10 in bed.
’s Nachts moet ik naar de wc en omdat ik normaal gesproken mijn mobiel gebruik als lampje, doe ik het nu op de tast. Daardoor schop ik per ongeluk het tafeltje van mijn kamergenote om. “Shit” vloek ik binnensmonds en schrik dan omdat ik nu al de stilte afspraak breek. De twee andere dames slapen rustig door.
We worden in de ochtend gewekt door een bescheiden ting van de kleine klankschaal. Het moet rond half 6 zijn, maar ik weet het niet precies. Mijn iPhone ligt ergens opgeborgen in een plastic bakje, naast de smartphones van de andere deelnemers van de Verademing. Om 07.30 volgen we Sharon, de initiatiefneemster van de Verademing, naar buiten. Het is schemerig, de zon moet nog opkomen en in de ochtendkilte lopen we achter elkaar aan.
In stilte. Hei, bos, weiland, in een stevig tempo passeren we alles. Ik ben inmiddels gewend aan de stilte. Het is prettig dat ik me niet verplicht voel om een gesprek te voeren.
Ik hoef niemand te leren kennen, niet leuk te doen of geïnteresseerd, ik mag gewoon genieten van de wandeling zelf.
Het geluid van onze pas verandert mee met het landschap, ritselende bladeren, brekende takjes, geknars, het zachte ruisen van voeten over nat gras. Een uur later zijn we terug, warm van de wandeling en met een natte mouw van het wegvegen van mijn tranen, I love nature! Dat is nog eens een andere start dan snoozen en mail of FB in bed checken.
Om 09.00 uur schuiven we aan voor het ontbijt; stevige havermoutpap met rozijnen en kaneel. Brood, allerlei soorten beleg, thee en water staan op tafel.
De enige koffiedrinker in ons gezelschap krijgt een mok vol koffie en met de hand opgeschuimde melk aangereikt.
We eten in stilte en ook weer niet. Het geluid van etende mensen en geklik van bestek op borden vult de ruimte.
Daarna gaat iedereen zijn eigen weg, mensen schrijven in aantekenboekjes, tekenen of kijken voor zich uit. Anderen duiken hun bed weer in of dutten op de bank in de grote woonkamer.
Stil.
In de middag ga ik weer wandelen, maar nu alleen en ik realiseer me dat ik een doel had toen ik hierheen kwam. Namelijk “lekker rustig worden” in mijn hoofd. Dat mislukt jammerlijk, hoe harder ik probeer om mijn hoofd leeg te maken, hoe fanatieker de gedachten in het rond springen. Daar komt dan nog een sausje van schuldgevoel overheen. Ik zou nu goed tot rust kunnen komen, de omgeving is ideaal, dat heb ik nodig, daar betaal ik voor, ik maak er tijd voor vrij en verdorie, dan doe ik het niet! Ik probeer me erbij neer te leggen.
Tijdens het wandelen geniet ik van de geur in het bos en op de hei neem ik de tijd om een stuk mos te bekijken. Van dichtbij, met mijn neus er bijna bovenop. Mijn kindertijd komt terug en ik laat markeringen achter in het landschap, een tak rechtop tegen een boom gezet, kleine stukjes hard droog gras die ik om een paddenstoel leg.
Ik speel en ik vind het heerlijk. Ik kijk even om me heen en als ik niemand zie begin ik uitbundig met mijn armen om me heen te zwaaien en ach wat, ik doe er ook een huppeltje bij. Terug in het huis kleur ik een mandala in en spiek vanonder mijn wimpers, net als vroeger op school, hoe die van mijn buren eruit zien.
Mijn blik kruist die van een andere deelneemster, we lachen even naar elkaar.
We eten die avond weer heerlijk met veel groenten uit eigen tuin en voor de laatste keer gezamenlijk. Het is fantastisch om geen huishouden te hoeven doen en verzorgd te worden, ik geniet. We verzamelen ons na de maaltijd op banken en stoelen en terwijl het toetje klaarstaat leidt Sharon ons de stilte uit. Ze vraagt of mensen iets willen zeggen, het blijft even stil, misschien moeten we wennen aan het opgeheven spreekverbod.
Marieke die naast mij zit verwoord het mooi “Het was makkelijker dan ik dacht en ik kreeg minder rust dan ik had verwacht”.
Ik voel hetzelfde, het grote gevoel van rust waar ik op inzette, daar zou ik meer tijd voor nodig hebben. Geniale ideeën met betrekking tot mijn werk zijn er ook niet gekomen. Wel voel ik meer rust in mijn lichaam, alsof mijn tempo lager ligt en dat is prettig, heel prettig zelfs.
Mijn mobiel miste ik alleen toen ik een foto wilde maken en een lampje nodig had. In plaats van de foto ben ik gaan tekenen en ook op de tast vind je de wc.
Voor mij is het inderdaad een verademing om geen FB of Twitter te kunnen checken en even niets te hoeven behalve ergens zijn. Zelfs als dat betekent dat je in slaap valt op de bank of gewoon een beetje uit het raam kijkt.
Vanaf het moment dat ik begin te praten schiet mijn energie weer omhoog, ineens “moet” ik grapjes maken en gezellig doen. Mijn eigen patronen komen haarscherp tevoorschijn. We genieten van een noten-, chocolade-, knolselderijtaart die geniaal smaakt en bespreken wat iedereen gaat doen. Er is de optie om nog een nacht te blijven, maar ik merk dat ik er behoefte aan heb om naar huis te gaan.
Het plastic bakje gaat open en twee minuten later app ik mijn vriend en zoek ondertussen uit hoe ik met het OV vanuit Steenwijk naar huis kom, meteen spiek ik ook nog even in mijn mail. Marieke en ik delen een regiotaxi richting Steenwijk, 538 knalt uit de speakers, de bestuurder praat er hard doorheen terwijl een onverwachte stortregen op het dak timmert.
We zijn weer terug ;-).
Deze blog is geschreven door Beke Olyrook, deelneemster aan De Verademing in oktober 2013.